Diabetes en immunologie

Diabetes en immunologie

Immunologie of immuniteitsleer is de biologische wetenschap die onderzoek doet naar het immuunsysteem. Het immuunsysteem zijn de afweermechanismen die in het lichaam voorkomen tegen binnengedrongen organismen en lichaamsvreemde cellen/stoffen. 

Deelgebieden

Er zijn diverse deelgebieden in de immunologie. De immuunchemie onderzoekt de structuur van antigenen en antilichamen, en het chemische inzicht in de immuunreacties, respectievelijk de mechanismen van het ontstaan van antilichamen, T-cel-receptoren en antigeen presenterende complexen. De immuunpathologie en de klinische immunologie onderzoeken verstoringen van het immuunsysteem. Deze treden bijvoorbeeld op in het geval van allergieën, bij de vorming van tumoren, en bij auto-immuunziekten zoals diabetes type 1. 

Schade

Het concept dat het pathologische kenmerk van type 1 diabetes - namelijk onherstelbare schade aan β-cellen - het resultaat is van een auto-immuunproces heeft aanhoudende geloofwaardigheid gekregen sinds het voor het eerst duidelijk werd in de jaren 1970. 

Auto-immuun

Veertig jaar later kan een robuuste reeks criteria worden toegepast om deze belangrijke vraag op te lossen. Als resultaat van talloze, reproduceerbare onderzoeksresultaten, is er nu een overweldigend geval om de bewering te ondersteunen dat diabetes type 1 een auto-immuunziekte is.

Bewijs

Misschien wel het meest overtuigende bewijs wordt geleverd door de casusrapporten van diabetes bij ontvangers van beenmerg van patiënten met type 1 diabetes. In deze gevallen ondergingen de ontvangers beenmerg-ablatie als onderdeel van de behandeling voor hun onderliggende aandoening (bijv. Recidiverende hematologische kankers) die effectief alle autologe aangeboren en adaptieve immuuncellen verwijderde. Om hun immuunsysteem te reconstrueren, ontvingen ze vervolgens beenmerg van een broer of zus met diabetes type 1. Ze ontwikkelden de ziekte zelf enkele jaren later. Het is moeilijk om te argumenteren tegen het voorstel dat immuuncellen die zijn overgedragen via het toegediende beenmerg verantwoordelijk waren voor de vernietiging van β-cellen. 

Uitputting

De huidige praktijk in deze omstandigheden is inderdaad om immuunuitputting te verzekeren van alle rijpe T-lymfocyten die aanwezig kunnen zijn in het getransplanteerde beenmerg met behulp van specifieke monoklonale antilichamen. Dit omzeilt het probleem met succes - en biedt ook duidelijk bewijs voor de centrale rol van T-lymfocyten bij het veroorzaken van β-celbeschadiging.

Onderliggend

Opgemerkt moet worden dat de overgrote meerderheid van patiënten met type 1 diabetes - vooral diegenen die in de westerse, ontwikkelde wereld wonen - bewijs hebben van de onderliggende auto-immuunprocessen, zoals besproken in dit hoofdstuk. Er is echter een erkenning dat type 1 diabetes heterogeen kan zijn, omdat bij sommige patiënten het bewijs van auto-immuniteit ontbreekt (WHO diabetes classificatie type 1B). 

Nader onderzoek

In Japan is een zeer hevig oplaaiende vorm van diabetes beschreven die 15-20% van de ziekte van type 1 vertegenwoordigt. Presentatie wordt gekenmerkt door een hoge prevalentie van voorgaande verkoudheidsachtige en gastro-intestinale symptomen, een bijna normaal niveau van HbA1c (ondanks zeer hoge plasma-glucosespiegels en ketoacidose), verhoogde serum pancreas-enzymspiegels en afwezig C-peptide - maar slechts zelden enig bewijs van auto-antilichamen tegen autoantigenen van eilandjescellen. 

Sommige gevallen van diabetes type 1 die zich voordoen in Afrika bezuiden de Sahara zijn ook beschreven als ontbrekend bewijs voor auto-immuniteit tegen eilandcellen; deze gegevens vereisen echter opheldering, omdat het bekend is dat de auto-antilichamen afnemen en mogelijk snel na de diagnose uit de circulatie verdwijnen, waardoor retrospectieve classificatie van cohorten met vastgestelde ziekte zeer problematisch is. 

Toekomstige studies op deze locaties moeten bewijs van auto-immuniteit bij diagnose in momenteel dubbelzinnige situaties aantonen, met behulp van de meest uitgebreide, actuele reeks serologische markers, en de klinische en immuno-genetische kenmerken van de ziekte vaststellen.