Diabetes wat wil je nou?

“Ik was 11 jaar oud, durfde niet te prikken, ik was bang voor de naald, vond het spannend. Dan liep ik naar mijn vader, moeder of zus toe om te vragen of zij het deden, dan net voor zij het konden doen deed ik het snel. Ik weet niet waarom, maar dat was mijn manier van de daad verrichten.”

Ik was 11 jaar oud, durfde niet te prikken, ik was bang voor de naald, vond het spannend

Wat hierboven staat geschreven is een voorbeeld uit mijn gedachte, zo spoot ik toen ik klein was mijn insuline, ik durfde namelijk niet zelf uit het niets die spuit in me te steken. Hoe vaker ik het deed hoe gewoner het eigenlijk werd.

Mijn carrière als diabeet

Ik ben Ricardo Lageweg, waarschijnlijk heb je die naam al gezien. Ik ben twintig jaar en heb sinds november 2008 Diabetes. In mijn carrière als Diabeet ben ik een expert in het doen alsof ik geen Diabetes heb. Toch ben ik sinds kort bezig met een ‘uitbouw’, gelukkig is de fundering al gelegd. Ik heb namelijk mijn leven omgegooid en heb een grote ontdekking voor mezelf gedaan waarvan ik belangrijk vind dat die gedeeld wordt.

Diabetes is voor mij een uitdaging, een uitdaging om mijn leven zo in te richten dat ik normaal kan leven zonder dat Diabetes mij de Baas wordt. Ik weet dat veel mensen net als ikzelf Diabetes de Baas hebben laten zijn over hen. Dat is dus niet de bedoeling, want jij bent degene die jouw leven maakt of breekt.

Diabetes in mijn pubertijd

Van mijn tijd voor de diabetes weet ik niet veel meer wat betreft mijn eetpatroon. Ik kan me bijvoorbeeld niet meer herinneren hoe het is om niet te hoeven meten of bolussen voor het eten. Langere tijd (drie tot vier jaar) heb ik ‘veel’ gedaan aan mijn Diabetes (elke dag koolhydraten tellen, bollussen/spuiten en vijf tot zes keer per dag meten). Voor mijn gevoel was dit in ieder geval veel. Na deze vier jaar werd ik wat losser, ik ging de pubertijd in en werd opstandiger.

“Ik gaf alles de schuld behalve mezelf”

De schuld zocht ik niet bij mezelf en hierdoor deed ik veel minder aan zelfcontrole dan normaal. Ook werd ik slordiger in het spuiten en koolhydraten tellen. Toch ging het voor mijn gevoel nog redelijk goed en ik bleef er zo mee door gaan. Langzaam sloop het er bij mij erin dat ik steeds meer hypers kreeg en zo steeg dus ook mijn HbA1c mee.

Als student zijnde ging ik op mezelf wonen. Ik controleerde mijn bloedsuikers bijna nooit meer. Mijn naald bleef tot wel 5 dagen zitten en ik had een extreem schommelende curve van hypo’s en hypers. Dit bleek ook wel uit mijn HbA1c. Na een poos was het zelfs zo extreem, dat ik zelfs geen zin meer had om te sporten of buiten te komen. Ja ik werd depressiever en ongelukkiger. Ik had in een week 4 seizoenen van 1 serie uitgekeken, ging niet meer naar school en ging elke avond op stap. Voor mijn gevoel was ik nu officieel op het dieptepunt, waar ik maar niet uit kon komen. Want om eruit te komen moest ik en goede suikers hebben en goed voor mezelf zorgen.

Uiteindelijk ben ik naar mijn ouders gegaan, ik heb gezegd dat ik niet gelukkig was en verteld hoe het zat. Gelukkig wilde me ouders me helpen, ik ben weer teruggegaan en thuis gaan wonen. Ik zeg nu; ‘beter laat dan nooit’, voor mijn gevoel was ik gewoon nog niet eerder klaar voor om terug te gaan naar het ouderlijk huis, maar uiteindelijk dus wel.

Nu zijn mijn bloedsuikerwaarden beter

Nu woon ik bijna weer een half jaar bij mijn ouders, gelukkig zijn mijn suikers stukken beter tot goed geregeld. Ik merk aan mezelf dat als mijn suikers goed zijn ik me ook goed voel, wel heb ik daar sport voor nodig gehad. Tijdens de periode dat ik uit het dal klom, heb ik gemerkt dat als ik sport ik mijn bloedglucosewaarde (bgw) beter kan reguleren. Ik merk dat ik me stukken beter voel en meer energie heb om dingen te ondernemen.

Gek genoeg nu ik dit heb meegemaakt vind ik helemaal niet dat 5 keer meten en meerdere malen bolussen veel is. Ik vind het eerder weinig als ik kijk naar wat voor gevoel het me geeft. Het idee dat het ene kleine prikje in je vinger je zo goed kan laten voelen is ongelofelijk. Het idee dat even nadenken over hoeveel je bolust je zo goed kan laten voelen is ongelofelijk.

Het gekke vind ik nog wel dat na die 1 á 2 jaren van slecht zitten met je diabetes zo een impact op je leven kan hebben. Ik merk aan mezelf dat ik nu heel anders naar dingen kijk. De verantwoordelijkheid voor mijn leven en de acties die ik doe liggen bij mijzelf.Ik ben mijn eigen toekomst en ik ben daar de Baas over, niet mijn Diabetes.

Het is misschien een stomme ziekte, maar je moet erboven staan, zelf zeggen ‘nu is het genoeg’. Actie ondernemen en de Baas zijn over de Diabetes

Je kunt nu een aantal dingen doen

• Je kunt je hele leven wijden aan de diabetes en je 200% inzetten om te voorkomen dat je hypo’s/hypers krijgt;
• Doen alsof je geen diabetes hebt en dus je kop in het zand steken;
• Of je kunt de Diabetes inpassen in je leven en leren leven met Diabetes en niet voor Diabetes

Lange tijd heb ik gedacht dat er maar twee opties waren, optie 1 “alles in je leven aan de kant schuiven en gewoon dag in dag uit met je Diabetes bezig zijn” of optie 2 “net doen alsof je geen Diabetes hebt en soms je hypers weg spuiten/bolussen. Vooral ook niet meten. Nu ik optie 3 heb ontdekt en ervaren ga ik toch liever voor optie 3.

Mijn toekomst met Diabetes

In de toekomst wil ik een leven waarin ik me goed voel, met of zonder Diabetes, het maakt me niet uit. Met Diabetes kun je je namelijk ook goed voelen, net als mensen zonder Diabetes moet je zelf degene zijn die wat van het leven gaat maken.

In mijn toekomst wil ik mijn kinderen zien opgroeien, er voor ze zijn en kunnen sporten met mijn kinderen. Ik wil mensen inspireren om, wat er ook gebeurd in het leven, te laten zien dat je zelf verantwoordelijk bent voor de keuzes die jij maakt, want je krijgt misschien Diabetes, daar heb je geen keuze in, maar je hebt heel veel keuzes hoe je die Diabetes in je leven invult. Laat je je leven overnemen door de Diabetes of blijf jij de Diabetes de Baas? Dat is een vraag die ik me heb afgevraagd. Uiteindelijk sta ik nu boven mijn Diabetes en wil laten zien dat iedereen dat kan, jong of oud, maakt niet uit.

Leven met Diabetes moet je zelf doen

Net als iedereen wil je ondanks de Diabetes een normaal leven leiden, hoe je het ook wendt of keert zonder of met diabetes, je moet het zelf doen. Als ik bijvoorbeeld niet meet en wel eet kan het natuurlijk zijn dat ik goed ga zitten met mijn suikers, het kan natuurlijk ook zijn dat ik torenhoog kom te zitten. Wat is de moeite om te meten voor het eten? Wat is de moeite om er even over na te denken?

Als je een normaal leven wil leiden zonder Diabetes is dat nog niet mogelijk. Wat je wel kunt doen is een leven leiden met zo weinig mogelijk complicaties van de Diabetes, zeg nou zelf, wat is fijner;

Optie a) niet meten of erover nadenken en steeds dat gevoel ervaren van te hoog zitten

Optie b) meten, goed zitten of eventueel corrigeren en je goed voelen daarna

Lange tijd heb ik optie a geprobeerd, net als de meeste mensen heb ik toen ervaren dat dat geen fijne optie is. Nu ik over ben gestapt op optie b, dus het nadenken bij wat ik doe en vervolgens niet na te hoeven denken bij hoe hoog ik wel niet zit, geeft mij rust, niet alleen rust in mijn hoofd, maar ook lichamelijk. Nu voel ik me beter, ik heb niet meer als ik op 6.0 zit een gevoel van een hypo.

“Ik ben een ander mens geworden”

Na bijna 9 jaar met Diabetes weet ik niet meer hoe het is om te leven zonder Diabetes. Daarom weet ik niet meer hoe het is om alles te kunnen eten zonder te spuiten of bolussen. Wat ik echter wel weet is, hoe goed je je kunt voelen als je wel steady en goed met je suiker zit. Hoe vrolijk je bent en zonder zorgen je dingen kunt doen. Misschien klinkt dit cliché maar, ik ben een ander mens geworden. Niet door de Diabetes, maar door de keuzes die ik gemaakt heb voor mijn Diabetes. Je bent namelijk zelf verantwoordelijk over je leven, dat weten we allemaal. Pak dan ook je leven op, meet voor de maaltijden, voel je goed, geef die Diabetes niet op de schuld.

Diabetes is een erge ziekte, maar je kunt er goed mee leven

Diabetes is een erge ziekte, maar je kunt er goed mee leven, pak je leven wel op, doe er wat aan, de enige verantwoordelijke ben jij en alleen jij, voor het goed voelen van jezelf. (Meerdere malen per week heb ik dit tegen mezelf gezegd, het hielp mij om door te pakken.)

Het voor mij belangrijke punt in de verandering van het oppakken van mijn Diabetes was: het op tijd opstaan en het ritme in mijn leven. Voor mij was het belangrijk om op te staan, dan te meten, bakje koffie en ontbijt. Dan ‘s middags meten en eten, en s avonds ook. Het klinkt gek, maar leer jezelf aan om voor het eten te meten, het is niet een straf omdat je Diabetes hebt, het is een hulpmiddel omdat je Diabetes hebt. Zie het als een voorafje voor het hoofdgerecht. Niet alles gaat goed, ik heb ook nog zat hypo’s of hypers, maar het zorgt ervoor dat je bewust leert begrijpen wat eten met je suiker doet, je moet er echter wel bewust bij blijven nadenken.